fot. jayk7/bigstockphoto.com

Ustawa krajobrazowa dotyczy nie tylko krajobrazu jako takiego, ale również reklamy zewnętrznej i jej nośników. Obecnie obowiązująca ustawa została uchwalona już ponad rok temu. Zgodnie z nią, ustalaniem zasad dotyczących nośników reklamowych miały się odtąd zajmować lokalne władze. Podjęły one prace nad stworzeniem własnych kodeksów reklamowych. Od tej pory miały one prawo decydować o lokalizacji obiektów reklamowych, a nawet o ich likwidacji i zakazie.

Pojawiły się jednak zastrzeżenia dotyczące ustawy. Wskazywano, że przepisy tworzone przez lokalne władze są nieraz nieprecyzyjne i nie uwzględniają realiów branży reklamowej. Zaistniały również obawy o zmniejszenie zatrudnienia w firmach zajmujących się reklamą – mniej kampanii na nośnikach zewnętrznych oznacza mniej osób potrzebnych do ich realizacji. Poza tym podkreślano, że w ten sposób zmniejszają się możliwości pozyskiwania środków na remont nieruchomości – w niektórych miastach odrestaurowanie pewnych budynków było możliwe jedynie dzięki zyskom z reklam, np. billboardów i siatek wielkoformatowych na rusztowaniach.

W raporcie Związku Przedsiębiorców i Pracodawców zatytułowanym „Ustawa krajobrazowa a prawa nabyte. Wpływ nowego prawa na sytuację na rynku reklamy zewnętrznej” można znaleźć stwierdzenie, że ustawa narusza nabyte prawa przedsiębiorców reklamowych – np. w sytuacji, gdy lokalny samorząd zadecyduje o rozbiórce obiektu reklamowego postawionego w sposób całkowicie zgodny z prawem. Raport postuluje wprowadzenie zmian w ustawie – m.in. założenie poszanowania praw nabytych (aby nośniki postawione przed wejściem ustawy w życie mogły istnieć nadal), naliczanie opłat od faktycznego czasu, w którym reklama jest umieszczona na nośniku, a nie od określonego rodzaju budowli (obecnie obiekty reklamowe są opodatkowane podwójnie – opłatą reklamową i podatkiem od budowli), a także włączenie gmin w proces tworzenia krajobrazu i ich większą niezależność w relacjach z samorządami wojewódzkimi.